Η κυβέρνηση περιορίζει την ελεύθερη χρήση των κοινωνικών επιδομάτων με προπληρωμένες κάρτες

Γκάφα ολκής από την κυβέρνηση: Περιορίζει την Ελεύθερη Χρήση των Κοινωνικών Επιδομάτων με Προπληρωμένες Κάρτες
 

Μια γκάφα τεραστίων διαστάσεων διέπραξε η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να ελέγξει ηλεκτρονικά τις συναλλαγές εκατομμυρίων οικονομικά ασθενών πολιτών που είναι δικαιούχοι κοινωνικών επιδομάτων από την ΔΥΠΑ (πρώην ΟΑΕΔ) και τον ΟΠΕΚΑ (πρώην ΟΓΑ).
 

Η κυβέρνηση αποφάσισε άρον άρον να χορηγεί από δω και στο εξής μέσω προπληρωμένων καρτών το 50% των ποσών των επιδομάτων ανεργίας, των επιδομάτων τέκνων και άλλων 18 πολύ σημαντικών κοινωνικών παροχών που καταβάλλουν οι δύο αυτοί οργανισμοί. Σκοπός του μέτρου αυτού ήταν – υποτίθεται - η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, όπως διευκρίνισαν οι συναρμόδιοι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας.

 

Ωστόσο, όπως διαπιστώνουν τώρα έντρομοι οι συναρμόδιοι υπουργοί, η επιλογή τους αυτή περιόρισε σημαντικά την ελευθερία των δικαιούχων να χρησιμοποιούν τα χρήματα των συγκεκριμένων επιδομάτων κατά προτεραιότητα για την αποπληρωμή ενοικίων και δόσεων δανείων. 

 

Συγκεκριμένα, αποκαλύφθηκε ότι με το 50% των ποσών των επιδομάτων που καταβάλλονται πλέον μέσω προπληρωμένων καρτών είναι αδύνατον οι δικαιούχοι να πληρώνουν ολόκληρα τα ποσά των ενοικίων ή των δόσεων δανείων που οφείλουν κάθε μήνα! Επίσης αποκαλύφθηκε ότι οι δικαιούχοι δεν είναι πλέον σε θέση να μπορούν να δίνουν σημαντικά ποσά από τα επιδόματα αυτά ως χαρτζιλίκια στα παιδιά τους που σπουδάζουν μακριά από τα σπίτια τους!

 

Κι όλοι αυτοί οι περιορισμοί οφείλονται στο γεγονός ότι τα χρήματα που είναι εγκλωβισμένα μέσα στις προπληρωμένες κάρτες και αντιπροσωπεύουν το 50% των ποσών των επιδομάτων δεν είναι δυνατό τεχνικά να μεταφερθούν σε τραπεζικούς λογαριασμούς των δικαιούχων (η προπληρωμένη κάρτα δεν έχει iban) ή απ’ ευθείας σε τραπεζικούς λογαριασμούς άλλων ιδιωτών με σκοπό να εξοφληθούν ενοίκια και δόσεις δανείων ούτε βεβαίως μπορούν οι δικαιούχοι μέσω αυτών των προπληρωμένων καρτών να δώσουν σημαντικά ποσά των επιδομάτων τους ως χαρτζιλίκια στα παιδιά τους που σπουδάζουν.

 

Για παράδειγμα το επίδομα ανεργίας που ανέρχεται σε 509 ευρώ για πολλούς δικαιούχους, πριν την προπληρωμένη κάρτα καταβαλλόταν ολόκληρο στον τραπεζικό λογαριασμό του κάθε δικαιούχου. Αν ένας άνεργος είχε να πληρώνει και ενοίκιο 400 ευρώ, μπορούσε να το πληρώνει κατ’ ευθείαν από το επίδομα. Μετά την προπληρωμένη κάρτα όμως, μπορεί να έχει στον τραπεζικό λογαριασμό του μόνον τα 255 ευρώ και από αυτά μόνο μπορεί να πληρώνει το ενοίκιο, καθώς τα άλλα 255 ευρώ έχουν περαστεί στο όνομά του με την προπληρωμένη κάρτα, αλλά δεν μπορεί να τα μεταφέρει για να συμπληρώσει το ποσό του ενοικίου.

 

Το ίδιο πρόβλημα παρουσιάζεται και με μια δόση δανείου, καθώς αν ο δικαιούχος πρέπει να καταβάλλει 350 ευρώ για κάποιο δάνειο που εξυπηρετούσε με το επίδομα πριν έρθει η προπληρωμένη κάρτα, τώρα θα βρεθεί ασυνεπής, καθώς από τα 350 ευρώ θα μπορεί να καταβάλει μόνον τα μετρητά που είναι εκτός προπληρωμένης κάρτας, δηλαδή μόνον τα 255 ευρώ. Ο δικαιούχος του επιδόματος που έχει και δάνειο διατρέχει δηλαδή τον κίνδυνο να μείνει απλήρωτο το δάνειό του.

 

Με τα χρήματα των προπληρωμένων καρτών είναι δυνατό να πληρώνονται μόνο αγορές καταναλωτικών αγαθών και αμοιβές παροχής υπηρεσιών σε επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν μηχανήματα POS ή να πληρώνονται λογαριασμοί ρεύματος, ύδρευσης και τηλεφωνίας μέσω POS. Συναλλαγές που απαιτούν όμως μεταφορές ποσών σε τραπεζικούς λογαριασμούς μέσω e-banking ή συναλλαγές που απαιτούν αναλήψεις ποσών από ΑΤΜ και εν συνεχεία καταθέσεις σε άλλους λογαριασμούς ώστε να πληρώνονται ενοίκια, δάνεια και χαρτζιλίκια για τα παιδιά που σπουδάζουν ΔΕΝ μπορούν να γίνουν με τη χρήση αυτών των προπληρωμένων καρτών, διότι ο σκοπός τους ήταν και είναι ο περιορισμός της διακίνησης των μετρητών ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ.

 

Ουσιαστικά, οι προπληρωμένες κάρτες δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως τραπεζικοί λογαριασμοί και δεν επιτρέπουν την ελεύθερη χρήση των χρημάτων που έχουν πιστωθεί σ’ αυτές.

 

Η κυβέρνηση έντρομη διαπιστώνει τώρα ότι το 50% όλων των κοινωνικών επιδομάτων δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους δικαιούχους γι’ αυτές τις τόσο σημαντικές πληρωμές. Διαπιστώνει ότι στην πρεμούρα της να ηλεκτρονικοποιήσει τις απλές καθημερινές συναλλαγές των πολιτών, με πρόσχημα την πάταξη της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, περιόρισε την ελευθερία χρήσης του χρήματος σε εκατομμύρια νοικοκυριά εμποδίζοντας την εξυπηρέτηση σημαντικών υποχρεώσεών τους.

 

Η ΝΙΚΗ καλεί άμεσα την κυβέρνηση να αναστείλει την εφαρμογή του μέτρου της καταβολής του 50% των επιδομάτων της ΔΥΠΑ και του ΟΠΕΚΑ μέσω προπληρωμένων καρτών ώστε να μην θιγούν τα δικαιώματα των εκατομμυρίων πολιτών-δικαιούχων των επιδομάτων να διαχειρίζονται ελεύθερα τα χρήματα που λαμβάνουν πληρώνοντας κατά προτεραιότητα δαπάνες και άλλες υποχρεώσεις που αυτοί κρίνουν ότι πρέπει πρώτα να εξοφλήσουν.

 

Είναι αδιανόητο η κυβέρνηση στο όνομα δήθεν της πάταξης της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας να προκαλεί καταστάσεις οικονομικής ασφυξίας σε εκατομμύρια οικονομικά αδύναμες οικογένειες με το να μην τους επιτρέπει να πληρώνουν με συνέπεια τα ενοίκια και τις δόσεις των δανείων τους ή με το να τους εμποδίζει να ενισχύουν οικονομικά τα παιδιά τους που σπουδάζουν μακριά από τα σπίτια τους.

Κόκκινη γραμμή για το Ισραήλ οι τουρκικές βάσεις στη Συρία

Γράφει ο ΒΕΝΕΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ  

 

Το Ισραήλ φαίνεται να βρίσκεται σε πορεία για μια επικίνδυνη αντιπαράθεση με την Τουρκία στη Συρία. Η αποκάλυψη των τουρκικών σχεδίων για ανάπτυξη αεράμυνας και μαχητικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών στην αεροπορική βάση T4 και στο κοντινό στρατιωτικό αεροδρόμιο της Παλμύρας στην κεντρική Συρία, προκάλεσε άμεση ισραηλινή απάντηση.
 

Tη νύχτα της 2ας και της 3ης Απριλίου, ένα κύμα ισραηλινών χτυπημάτων στόχευσαν την Τ4, το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Χάμα και μια στρατιωτική ερευνητική εγκατάσταση κοντά στη Δαμασκό. Οι Ισραηλινοί ανέφεραν ότι οι διάδρομοι απογείωσης, οι αποθήκες καυσίμων και τα ραντάρ αυτών των εγκαταστάσεων καταστράφηκαν. Μεταξύ των θυμάτων ήταν και τρεις Τούρκοι μηχανικοί.

 

Είναι σαφές ότι ο πόλεμος στη Συρία δεν τελείωσε με την πτώση του καθεστώτος Άσαντ. Η νέα φάση του πολέμου θα σημαδευτεί από πιο εμφανείς ξένες επεμβάσεις, κυρίως από το Ισραήλ και την Τουρκία. Παράλληλα, θα είναι πολύ δύσκολο για την προσωρινή κυβέρνηση της χώρας υπό την ηγεσία των Ισλαμιστών, να αντιμετωπίσει αυτές τις αναδυόμενες συγκρούσεις χωρίς να εμπλακεί. 

 

Το Ισραήλ ανησυχεί και αναλαμβάνει δράση για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη επιρροή της Τουρκίας στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα. Ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών, Γκίντεον Σάαρ δήλωσε: «Κάνουν ό,τι μπορούν για να γίνει η Συρία, τουρκικό προτεκτοράτο. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτή είναι η πρόθεσή τους».

 

Η κυβέρνηση Νετανιάχου, ευθέως προειδοποιεί το καθεστώς Σαράα κατά της συνέργειας με την Άγκυρα, ξεκαθαρίζοντας πως θα εκληφθεί ως απειλή για την εθνική ασφάλεια του Ισραήλ. «Προειδοποιώ τον Σύρο ηγέτη: αν επιτρέψει σε εχθρικές δυνάμεις να εισέλθουν στη Συρία και να απειλήσουν τα ισραηλινά συμφέροντα ασφαλείας, θα πληρώσει βαρύ τίμημα», δήλωσε ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Ίσραελ Κατς.

 

Ρευστότητα στην Συρία 

 

Ο συσχετισμός δυνάμεων στη Συρία αλλάζει μέρα με την ημέρα, καθώς οι εξελίξεις από το πεδίο είναι καταιγιστικές. Η κυβερνητική καταστολή των λεγόμενων «υπολειμμάτων» του καθεστώτος Άσαντ στη δυτική Συρία στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 1.600 αμάχους, που ήταν κυρίως μέλη της μειονότητας των Αλαουιτών, ενώ περίπου 10.000 άμαχοι κατέφυγαν στη ρωσική αεροπορική βάση. Για την ασφάλεια των αμάχων που καταφεύγουν εκεί, οι ρωσικές δυνάμεις επέκτειναν τον έλεγχό τους, εισερχόμενες σε τουλάχιστον τρεις κοντινές πόλεις. Με τη σειρά τους οι ΗΠΑ επεκτείνουν την επιρροή τους στα περίχωρα της πρωτεύουσας Δαμασκού, στη νότια Συρία.

 

Επιπρόσθετα, μια αναγνωριστική δύναμη του αμερικανικού στρατού, η οποία συνοδευόταν από εκατοντάδες μαχητές των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF) που ηγούνται από Κούρδους, εισήλθε στην αεροπορική βάση αλ-Ντουμαΐρ, κοντά στη Δαμασκό. Η συγκεκριμένη αεροπορική βάση, μία από τις μεγαλύτερες και πιο καλά οχυρωμένες στη Συρία, βρίσκεται περίπου 40 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Δαμασκού και λιγότερο από 20 χιλιόμετρα ανατολικά του στρατηγικής σημασίας αυτοκινητοδρόμου ο οποίος οδηγεί στην πρωτεύουσα. Σύμφωνα με πληροφορίες οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να τη μετατρέψουν σε στρατιωτική βάση για τις δυνάμεις τους. Οι ΗΠΑ φέρνουν τους Κούρδους όλο και πιο κοντά στη Δαμασκό και αυτό εξοργίζει τον Ερντογάν. 

 

Ο αριθμός των Αμερικανικών δυνάμεων στη Συρία τελευταία έχει αυξηθεί, από περίπου 900 στρατιώτες σε πάνω από 2.000, με αρκετές στρατιωτικές βάσεις να είναι εγκατεστημένες σε καίριες περιοχές με κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που ελέγχονται από τους SDF. Παράλληλα, η Ουάσινγκτον διατηρεί στρατιωτική παρουσία στη βάση αλ-Τανφ, ελέγχοντας τον στρατηγικό αυτοκινητόδρομο που συνδέει τη Δαμασκό με τη Βαγδάτη. Πρόθεση της αμερικανικής διοίκησης είναι να τοποθετήσει τις δυνάμεις της πιο κοντά στη Δαμασκό, ασκώντας μεγαλύτερη πίεση στους τζιχαντιστές που ελέγχουν τη νέα κυβέρνηση.

 

Το Ισραήλ είναι αποφασισμένο να αποτρέψει μια στρατηγική συμμαχία Τουρκίας-Συρίας, με την Άγκυρα να αντιμετωπίζει πλέον τη σοβαρότερη πρόκληση από κάθε προηγούμενη στρατιωτική εμπλοκή της, όπως στη Λιβύη και στο Ιράκ. Οι ισραηλινές επιθέσεις στο συριακό έδαφος, σημειώθηκαν στον απόηχο αναφορών, ότι η Τουρκία σχεδιάζει να αναπτύξει στρατεύματα σε στρατιωτικές βάσεις της κεντρικής Συρίας.

 

Οι σχεδιασμοί της Άγκυρας 

 

Σύμφωνα με το Middle East Eye, η Άγκυρα προετοιμάζεται να αναπτύξει αντιαεροπορικά συστήματα και μη επανδρωμένα μαχητικά αεροσκάφη στη βάση T-4 και στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Παλμύρας. Πληροφορίες τόσο από τουρκικά, όσο και από ρωσικά ΜΜΕ αναφέρουν, ότι η Τουρκία σχεδιάζει να αναπτύξει τα αντιαεροπορικά πυραυλικά συστήματα S-400 Triumph, στη βάση T4 κοντά στην Παλμύρα της Συρίας. 

 

Οι Τούρκοι φαίνεται να επιδιώκουν τη δημιουργία μιας ζώνης απαγόρευσης πρόσβασης ή απαγόρευσης πτήσεων στον συριακό εναέριο χώρο, όπου μέχρι πρόσφατα κυριαρχούσαν τα αεροσκάφη των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι Τούρκοι σκοπεύουν να συγκροτήσουν ένα πολυεπίπεδο σύστημα αεράμυνας στην αεροπορική βάση T4, η οποία ανήκε στο πρώην Συριακό Πολεμικό Ναυτικό και όπου ήταν παρόντες Ρώσοι και Ιρανοί στρατιωτικοί μέχρι την πτώση του Άσαντ, τον Δεκέμβριο του 2024. 

 

Στην περίπτωση που η ζώνη αεράμυνας των S-400 στην Παλμύρα τεθεί σε πλήρη λειτουργία, αναμένεται να αλλάξει άρδην η κατάσταση στην περιοχή. Η Τουρκία έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον να αναλάβει τον έλεγχο και των δύο βάσεων, έχοντας μάλιστα συζητήσει το ενδεχόμενο αυτό με τη συριακή μεταβατική κυβέρνηση, αμέσως μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ. 

 

Η ευόδωση των τουρκικών σχεδιασμών θα περιορίσει την επιχειρησιακή ευελιξία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, με αποτέλεσμα τον περιορισμό της αμερικανικής επιρροής στη χώρα. Δεν θα μπορούν να αγνοούν πλέον την τουρκική αεράμυνα. Το Ισραήλ επίσης θα χάσει τον αεροδιάδρομο προς το Ιράν. 

 

Η Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία δεν θα μπορεί να χρησιμοποιεί πλέον τον συριακό εναέριο χώρο ως διάδρομο για επιθέσεις στο Ιράν, ενώ οι προσώρας ανεξέλεγκτες ισραηλινές αεροπορικές επιχειρήσεις στη Συρία, θα ενέχουν τον κίνδυνο σύγκρουσης με την Τουρκία. Σε κάθε περίπτωση, μία ενδεχόμενη ανάπτυξη των S-400 από την Τουρκία στη Συρία, θα σηματοδοτήσει μια νέα φάση στην περιφερειακή αντιπαράθεση, με πιθανές συνέπειες στις ισορροπίες ισχύος στη Μέση Ανατολή.

 

Το Ισραήλ προειδοποιεί την Τουρκία 

 

Τα πρόσφατα ισραηλινά αεροπορικά πλήγματα στη Συρία είχαν ως στόχο να προειδοποιήσουν την Τουρκία, να μην πραγματοποιήσει τους σχεδιασμούς της. Νωρίτερα στα μέσα Μαρτίου, η T4, η μεγαλύτερη αεροπορική βάση της Συρίας, καθώς και το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Παλμύρας, που βρίσκεται στην ανατολική ύπαιθρο της Χομς, δέχθηκαν επίσης ισραηλινά πλήγματα. 

 

Το Ισραήλ θεωρεί ότι η τουρκική στρατιωτική παρουσία στη Συρία υπονομεύει την επιχειρησιακή του ελευθερία, με το Νετανιάχου να τονίζει: «Μια σύγκρουση με την Τουρκία στο συριακό έδαφος είναι αναπόφευκτη». Οι ισραηλινές επιθέσεις έχουν ένα ξεκάθαρο αποτρεπτικό χαρακτήρα έναντι των τουρκικών φιλοδοξιών στην περιοχή. Τα ισραηλινά χτυπήματα στη Συρία μεταφέρουν ένα μήνυμα στην Τουρκία και μία προειδοποίηση για το μέλλον: Μην εγκαταστήσετε στρατιωτική βάση στη Συρία και μην παρεμβαίνετε στην ισραηλινή δραστηριότητα στον ουρανό της χώρας. 

 

Εν τω μεταξύ, Ισραηλινοί αξιωματούχοι ασφαλείας, επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες του Τελ Αβίβ καθώς έχουν πληροφορίες, ότι η Συρία διατηρεί επαφές με την Τουρκία σχετικά με τη μεταβίβαση περιοχών κοντά στην Παλμύρα στον τουρκικό στρατό, με αντάλλαγμα την οικονομική και στρατιωτική στήριξη της μεταβατικής κυβέρνησης. Οποιαδήποτε σημαντική τουρκική στρατιωτική παρουσία, ειδικά σε στρατηγικές τοποθεσίες όπως η Παλμύρα, θα θεωρηθεί απειλή για τα ισραηλινά συμφέροντα ασφαλείας. 

 

Το βέβαιο είναι ότι η Τουρκία θα συνεχίσει να επιδιώκει μόνιμη στρατιωτική παρουσία στη Συρία, ενώ από την πλευρά του το Ισραήλ, πιθανότατα θα προσπαθήσει, με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ, να έρθει σε κάποιου είδους συνεννόηση με την Άγκυρα. Αν και μια άμεση στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών φαίνεται απίθανη, δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο πρόκλησής της από κάποια ανεξέλεγκτη όξυνση, είτε από ένα πόλεμο δι’ αντιπροσώπων. Σε μια τέτοια περίπτωση, η μεταβατική κυβέρνηση της Συρίας θα βρεθεί αντιμέτωπη με σοβαρές συνέπειες εξ’ αιτίας της συμμαχία της με την Άγκυρα. 

 

Η στάση της Ελλάδας 

 

Όσον αφορά για τα καθ’ ημάς, η εγκλωβισμένη στο φοβικό σύνδρομο και στο τέλμα του κατευνασμού και της υποχωρητικότητας, λιποβαρής ελληνική εξωτερική πολιτική, θα πρέπει να διαβάσει τα επιγενόμενα στο συριακό έδαφος, που δημιουργούν εγγενείς κινδύνους για την Τουρκία στα νότιά της. Με την κουρδική απειλή και τον εν δυνάμει κίνδυνο από το Ισραήλ, η Άγκυρα δεν θα αποτολμήσει τη σύγκρουση με τη χώρα μας. 

 

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Τουρκία υπολογίζει διαχρονικά περισσότερο το κόστος από το προσδοκώμενο κέρδος στις ενέργειές της. Το ζήτημα είναι το πώς οι μετριότητες που διαχειρίζονται την ελληνική εξωτερική πολιτική, θα τολμούσαν να προβούν σε κινήσεις προώθησης των εθνικών μας συμφερόντων. Η επέκταση των χωρικών υδάτων νότια και δυτικά της Κρήτης και η κατάρτιση του Θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού, ας γίνουν το πρώτα πλήγματα στον αναθεωρητισμό της Άγκυρας…

 

πηγή

6 Απριλίου 1941: H Μάχη των οχυρών Ρούπελ και ο ήρωας λοχίας Δημήτριος Ίτσιος!

Όπως είναι γνωστό η Ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου 1941 από τα Ελληνο – Γιουγκοσλαβικά και Ελληνο Βουλγαρικά σύνορα. Η αρχική γερμανική επίθεση κατά της “γραμμής Μεταξά” πραγματοποιήθηκε από μία μονάδα Γερμανικού πεζικού ενισχυμένη από δύο ορεινές μεραρχίες του 18ου Ορεινού Σώματος (XVIII Mountain Corps), αντιμετώπισαν όμως ισχυρή αντίσταση και σημείωσαν μικρή επιτυχία. Μία γερμανική αναφορά στο τέλος της πρώτης μέρας των επιχειρήσεων περιγράφει πως η γερμανική 5η Ορεινή Μεραρχία «απωθήθηκε στο πέρασμα Ρούπελ παρά την ισχυρότατη αεροπορική υποστήριξη, έχοντας σημαντικές απώλειες». Από τα 24 οχυρά που αποτελούσαν τη Γραμμή Μεταξά μόνο δύο έπεσαν, και αυτά μόνον αφού καταστράφηκαν ολοσχερώς. Τα περισσότερα οχυρά, συμπεριλαμβανομένων των Ρούπελ, Εχίνος, Καρατάς, Λίσσε και Ιστίμπεη αντιστάθηκαν για τρεις ημέρες. 

 

Ο λοχίας Δημήτριος Ίτσιος ήταν ο διοικητής του Πολυβολείου 8 (Π.8) στο οροπέδιο της Ομορφοπλαγιάς του όρους Κερκίνη (Μπέλες), πάνω από τo χωριό Άνω Πορρόϊα Σερρών. Το Π.8 ήταν ένα μεμονωμένο εξωτερικό αμυντικό έργο, που μαζί με το Π.9 αποτελούσαν τα σημαντικότερα σημεία στήριξης των Ελλήνων στην ευρύτερη περιοχή της Ροδόπολης. Τα πολυβολεία αυτά δεν είχαν σχέση με τα οχυρά. 

 

Την πρώτη ημέρα της γερμανικής εισβολής, ένα σύνταγμα γερμανών καταδρομέων της 6ης Ορεινής Μεραρχίας με επικεφαλής τον ίδιο τον διοικητή της μεραρχίας, στρατηγό Ferdinand Shorner, επιτέθηκε στο ελληνικό τάγμα που υπερασπιζόταν την Ομορφοπλαγιά. Για πέντε ώρες οι Έλληνες αντιστάθηκαν λυσσαλέα στη γερμανική υπεροπλία, υποχρεώνοντας τον Shorner να διατάξει τις βαριές πυροβολαρχίες του στο έδαφος της Βουλγαρίας, καθώς και τους πιλότους των στούκας να επικεντρώσουν τη δράση τους πάνω στις θέσεις του συγκεκριμένου τάγματος. Το αποτέλεσμα ήταν οι γερμανικοί βομβαρδισμοί να μετατρέψουν σε κόλαση την Ομορφοπλαγιά, και να υποχρεώσουν τους επιζώντες έλληνες στρατιώτες να πραγματοποιήσουν τακτική υποχώρηση προς τα Κρούσσια. 

 

Στο πλαίσιο αυτό οι άνδρες του Π.8 και Π.9 ανέλαβαν να καθυστερήσουν την προέλαση των γερμανών καταδρομέων, ώστε να δοθεί χρόνος να εκκενώσουν οι Έλληνες την Ομορφοπλαγιά. Το Π.9 καταλήφθηκε μέσα σε λίγη ώρα από τους Γερμανούς, αλλά το Π.8 με τον λοχία Δημήτριο Ίτσιο και δύο στρατιώτες του αντιστάθηκε για πάνω από τέσσερις ώρες. Στο διάστημα αυτό οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να προωθηθούν προς τα Άνω Πορρόια, για να ανακόψουν την υποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων προς τα Κρούσσια. 

 

Ο Δημήτριος Ίτσιος ήταν ο χειριστής του πολυβόλου και ξόδεψε και τις 33.000 σφαίρες που υπήρχαν στο πολυβολείο, προτού παραδοθεί στους Γερμανούς. Σύμφωνα με έρευνα, οι άνδρες του Π.8 ευθύνονται για τον θάνατο 232 γερμανών στρατιωτών, δηλαδή όσους σκότωσε ολόκληρος ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας στη διάρκεια της γερμανικής εισβολής τον Απρίλιο 1941! 

 

Στη διάρκεια της μάχης της Ομορφοπλαγιάς σκοτώθηκε και ο αντισυνταγματάρχης Ebeling, διοικητής του 138ου Συντάγματος Ορεινών Καταδρομών, ο πιο υψηλόβαθμος γερμανός αξιωματικός που έχασε τη ζωή του στη διάρκεια της Μάχης των Οχυρών. Η αντίσταση του Π.8 εξόργισε τον στρατηγό Shorner, καθώς εκτός από τις μεγάλες απώλειες που προκάλεσε στους άνδρες του, ανέτρεψε τον σχεδιασμό του για την πρώτη ημέρα του πολέμου. 

 

Όταν ο στρατηγός Shorner πληροφορήθηκε το γεγονός ότι ο διοικητής του πολυβολείου ήταν ένας απλός έφεδρος λοχίας, θίχτηκε ο εγωισμός του και αφού συναντήθηκε με τον αιχμάλωτο Ιτσιο τον ρώτησε: 

– Ποιος είναι ο Διοικητής σου στο πυροβολείο; 

– Εγώ είμαι, απάντησε ο Ιτσιος! 

– Δεν υπάρχει αξιωματικός; 

– Οχι! 

– Ξέρεις ότι για χάρη σου έχασα έναν αντισυνταγματάρχη και 232 στρατιώτες; 

– Λυπάμαι στρατηγέ αλλά υπερασπίζομαι την πατρίδα μου. 

 

Μετά από αυτό ο Shorner έδωσε εντολή παρουσίασης όπλων σε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών προς τιμήν του Ίτσιου, και ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ έδωσε διαταγή να εκτελεσθεί ο Ίτσιος, κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης, αλλά να μην πειραχτούν οι δύο στρατιώτες που ήταν μαζί του, τους οποίους απελευθέρωσε στα Ανω Πορρόϊα! 

 

Επρόκειτο για το πρώτο έγκλημα πολέμου των Γερμανών στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες της Βέρμαχτ επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των στρατιωτών του λοχία Ίτσιου που ήταν αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του, ότι πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι με περίστροφο, ενώ είχε ήδη παραδοθεί. Ο σημερινός επισκέπτης του Π.8 μπορεί να εντοπίσει ακόμη και τον βράχο όπου ο λοχίας έπεσε και ξεψύχησε όταν πυροβολήθηκε.

 

Βιβλιογραφία: Από το αφιέρωμα της εφημερίδας Μακεδονίας: «Το Ρούπελ και η Μάχη των Οχυρών». 

Πηγή: του Δρ. Χαράλαμπου Γκούβα από το e-mesara.gr

 

πηγή

6 Απριλίου 1914: Η Γενοκτονία στη Θράκη, το Μαύρο Πάσχα των Θρακών

Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης 

 

1. Το γεγονός 

 

Στις 6 Απριλίου του 1914 γράφτηκε μια από τις πλέον μελανές, και εν πολλοίς άγνωστες σελίδες, της ελληνικής σύγχρονης ιστορίας. Ήταν η κορύφωση της Γενοκτονίας, η μέρα που χαρακτηρίστηκε «το Μαύρο Πάσχα των Θρακών».

 

Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Ελληνισμός της Θράκης, όπως και ο Ελληνισμός του Πόντου και της Μικράς Ασίας, υπέστη το ίδιο σχέδιο Γενοκτονίας.

 

Η πρώτη φάση της Γενοκτονίας στη Θράκη ξεκίνησε το 1908 όταν στο Οθωμανικό κράτος κατέλαβαν την εξουσία οι Νεότουρκοι (Ενβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ Πασά), έχοντας τη στρατιωτική και την πολιτική καθοδήγηση των στενών συμμάχων τους Γερμανών. Η δεύτερη φάση του μαζικού εγκλήματος ξεκίνησε ταυτόχρονα με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και η παγκόσμια σύρραξη έδωσε την κάλυψη για να συνεχιστούν τα εγκλήματα εναντίον του Ελληνισμού. Η τρίτη και τελευταία, αλλά και πιο σκληρή χρονική περίοδος της Γενοκτονίας (1919-1923) οργανώθηκε, σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από το Μουσταφά Κεμάλ. Συνολικά η Γενοκτονία εναντίον του Ελληνισμού αφαίρεσε τη ζωή ενός εκατομμυρίου Ελληνίδων και Ελλήνων και τα θύματα στη Θράκη ήταν 250.000 με 300.000, ενώ στη Μικρά Ασία 300.000 με 350.000 και στον Πόντο 350.000».

 

2. Η απαράγραπτη Γενοκτονία 

 

Ο όρος «γενοκτονία», εκφράζεται για πρώτη φορά το 1944 από τον καθηγητή του Yale, Ραφαήλ Λέμκιν. O Λέμκιν για να στηρίξει τα επιχειρήματά του αναφέρθηκε στην εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων από τους Τούρκους, εξόντωση η οποία είχε απασχολήσει τις Μεγάλες Δυνάμεις κατά τη διάρκειά τέλεσής της, αλλά τα συμφέροντα και οι αλλαγές που συντελέστηκαν οδήγησαν στην αποσιώπησή της.

 

Το σχέδιο σύμβασης για τη Γενοκτονία αποτελείται από 19 άρθρα, όπου αναλύεται ο όρος που συνιστά το μαζικό έγκλημα: «Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας α) ανθρωποκτονία μελών της ομάδας, β) πρόκληση βαρείας σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας γ) με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει, δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα»..

 

Η Γενοκτονία, σύμφωνα με τη Συνθήκη ,αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Είναι η καταστροφή ενός έθνους ή μιας εθνικής ομάδας, ένα συντονισμένο σχέδιο που τείνει να καταστρέψει τα θεμέλια της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να εξοντωθούν.

 

3. Το έγκλημα εναντίον και των Ελλήνων της Θράκης 

 

Ο κυριότερος λόγος της Γενοκτονίας ήταν χωρίς αμφιβολία τα εθνικιστικά αισθήματα, που ενισχύθηκαν μετά το 1908 από τους Νεότουρκους και οπωσδήποτε μετά την επικράτηση του Μουσταφά Κεμάλ, ενώ δεν πρέπει να παραβλεφθούν οι ρατσιστικές θεωρίες που αναπτύχθηκαν από τα δύο αυτά εθνικιστικά κινήματα. Έτσι οι Ελληνες ήταν τα μιάσματα από τα οποία έπρεπε να αποβληθούν από το οθωμανικό κράτος. 

 

Με βάση τις μαρτυρίες δημοσιογράφων, ιεραποστόλων, αξιωματικών και διπλωματών, με βάση τις αποδείξεις που προέκυψαν από τις μεταπολεμικές δίκες που διερεύνησαν τις σφαγές, και ακόμη, προκύπτει το συμπέρασμα πως οι Νεότουρκοι επιθυμούσαν να εξαφανίσει κάθε μη μουσουλμανική μειονότητα και κυρίως τους Ελληνες. Κρατικοί αξιωματούχοι συμμετείχαν σ’ αυτήν την πολιτική εκκαθάρισης και οργάνωσαν οι ίδιοι διώξεις σε μεγάλη έκταση, ενώ όσοι αρνήθηκαν να συνεργαστούν, αυτοί αντικαταστάθηκαν. Ετσι τεκμηριώνεται η άποψη ότι εφαρμόστηκε μια κεντρικά κατευθυνόμενη πολιτική εξολόθρευσης, η οποία προήλθε από τους Νεότουρκους και στη συνέχεια από τους Κεμαλικούς, οι οποίοι επικαλέστηκαν τη «σωτηρία του έθνους» και τον «πόλεμο της ανεξαρτησίας» για να συνεχίσουν τα εγκλήματα.

 

Και ενώ υπάρχουν οι αποδείξεις για το έγκλημα, οι μηχανισμοί της Τουρκίας και οι υποστηρικτές της σε όλον τον κόσμο εφευρίσκουν διάφορα σενάρια προκειμένου να δικαιολογήσουν τις μαζικές εκτοπίσεις και τελικώς τις μαζικές δολοφονίες ενάντια στους Έλληνες. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους Νεότουρκους, τους διδάξαντες το ρατσισμό και εθνικισμό στους Γερμανούς Ναζί, καθώς και τους κεμαλικούς. Οι εκτοπίσεις αυτές, είχαν ως αποτέλεσμα την εξόντωση τεράστιου αριθμού Ελλήνων, η οποία συνιστά ένα αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, το οποίο επιβεβαιώνεται από πολλές μαρτυρίες. Άλλωστε το σχέδιο «απέλασης» περιλάμβανε την ολότητα σχεδόν των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένων και όσων κατοικούσαν παραπάνω από χίλια χιλιόμετρα μακριά από το μέτωπο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου δηλαδή περιοχές όπου καμία ελληνική ή άλλη (στρατιωτική) δραστηριότητα δεν γινόταν αντιληπτή.

 

4. Η αναγνώριση 

 

Η ανάδειξη της Γενοκτονίας από τον αείμνηστο Μιχάλη Χαραλαμπίδη, οδήγησε στα σχετικά νομοσχέδια αναγνώρισης από την ελληνική πολιτεία, η οποία βεβαίως δεν μπόρεσε να αποδεσμευτεί από πολιτικές και λογικές και να κινηθεί και στην ουσία των νόμων αναγνώρισης της Γενοκτονίας και σε πρωτοβουλίες για τη διεθνοποίηση του μαζικού εγκλήματος. Το κενό αυτό κάλυψαν πρωτοβουλίες Ελλήνων, έχοντας πρακτικά αποτελέσματα με αναγνωρίσεις από ξένα Κοινοβούλια και παρεμβάσεις σε διεθνείς οργανισμούς.

 

Η προσπάθεια για την αναγνώριση έχει πολλά εμπόδια και δυσκολίες, ωστόσο επειδή το ζήτημα αφορά την αλήθεια, δηλαδή μία βασικές συστατικές ουσίες της ζωής του ανθρώπου, το αποτέλεσμα θα είναι νικηφόρο.

Τα γεγονότα και το παρασκήνιο της Γερμανικής επίθεσης στην Ελλάδα.

Κάποιοι ιστορικοί θεωρούν την Γερμανική εκστρατεία στην Ελλάδα αποφασιστική για την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θεωρώντας ότι αποτέλεσε σοβαρή καθυστέρηση της εισβολής του Άξονα στη Σοβιετική Ένωση. Άλλοι θεωρούν ότι η εκστρατεία δεν είχε καμία επιρροή στην Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα και χαρακτηρίζουν την Βρετανική βοήθεια στην Ελλάδα ως μάταιο εγχείρημα, μία «πολιτική και συναισθηματική απόφαση» ή ακόμα και ένα «σαφές στρατηγικό σφάλμα». 

 

Κατά τη διάρκεια των εξάμηνων μαχών που είχαν προηγηθεί στα ελληνοαλβανικά σύνορα οι επιτυχίες του Ελληνικού στρατού οφείλονταν στην εξάλειψη εχθρικών θυλάκων. Παρόλα αυτά η Ελλάδα δεν διέθετε ικανή αμυντική βιομηχανία και η προμήθεια τόσο του εξοπλισμού όσο και των πυρομαχικών εξαρτιόταν από τα αποθέματα που αιχμαλώτιζαν οι Βρετανικές δυνάμεις από τους Ιταλούς στη Βόρεια Αφρική. Προκειμένου να τροφοδοτηθεί η μάχη της Αλβανίας η Ελληνική διοίκηση αναγκάστηκε να αποσύρει δυνάμεις από την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη. Η αναμονή μίας γερμανικής επίθεσης επίσπευσε την ανάγκη να αντιστραφεί αυτή η τακτική, καθώς οι διαθέσιμες δυνάμεις ήταν ανεπαρκείς να προβάλουν αντίσταση σε δύο μέτωπα. Η ελληνική διοίκηση αποφάσισε να διατηρήσει την επιτυχία της στην Αλβανία, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελισσόταν η κατάσταση από μία γερμανική επίθεση από τα βουλγαρικά σύνορα.
 

Είναι γεγονός πως μέχρι το καλοκαίρι του 1940 τα Βαλκάνια δεν συμπεριλαμβάνονταν στους στρατιωτικούς σχεδιασμούς του Χίτλερ με δεδομένο ότι ήδη αποτελούσαν για την Γερμανία μια πλούσια πηγή πρώτων υλών που δεν συνηγορούσε κανένας λόγος διαφοροποίησης της υφιστάμενης κατάστασης. 

 

Ο Χίτλερ παρενέβη στις 4 Νοεμβρίου του 1940, μετά από πληροφορίες που είχε για αποβίβαση βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Ο Φύρερ διέταξε το επιτελείο του να προετοιμαστεί για μία εισβολή στη Βόρεια Ελλάδα μέσω της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας. Τα σχέδιά του για την εκστρατεία κατάληψης της Βόρειας Ελλάδας εντάχθηκαν σε ένα ευρύτερο σχέδιο που είχε σκοπό την αποστέρηση των Βρετανών από τις Μεσογειακές τους βάσεις ώστε να εξαλειφθεί η απειλή για τις ρουμανικές πετρελαιοπηγές αλλά και να δώσει έμμεση βοήθεια στους Ιταλούς, με την δημιουργία ενός αντιπερισπασμού στις ελληνικές δυνάμεις που μάχονταν στην Ήπειρο. 

 

Εκτός από αυτά μια βρετανική βάση στην Ελλάδα θα αποτελούσε διαρκή απειλή για το δεξιό άκρο της επικείμενης επιχείρησης στην Σοβιετική Ένωση, ενώ ξυπνούσαν μνήμες φθοράς και ήττας που οι γερμανικές δυνάμεις είχαν υποστεί στην συγκεκριμένη περιοχή στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 12 Νοεμβρίου η Γερμανική Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση εξέδωσε την Οδηγία Νο. 18, στην οποία προγραμματίστηκαν ταυτόχρονες επιχειρήσεις εναντίον του Γιβραλτάρ και της Ελλάδας τον Ιανουάριο του 1941. Λίγες μέρες αργότερα ο Χίτλερ συνάντησε τον βασιλιά της Βουλγαρίας και προσπάθησε να τον πείσει να συμμετάσχουν βουλγαρικές δυνάμεις στην επίθεση κατά της Ελλάδας. 

 

Αν και ο Χίτλερ απέτυχε στον σκοπό του, τελικά κατάφερε να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση των γερμανικών στρατευμάτων από την Βουλγαρία. Έτσι διέταξε, την 19η Νοεμβρίου, την Ανωτάτη Διοίκηση Στρατού να ετοιμάσει σχέδιο για ευρείας εκτάσεως επιχείρηση κατά της Ελλάδας μόνο με γερμανικές δυνάμεις. Η επιχείρηση αυτή έλαβε την κωδική ονομασία Μαρίτα. 

 

Στις 5 Δεκεμβρίου, σε σύσκεψη που συγκάλεσε ο Χίτλερ με την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία, συζητήθηκαν οι επιχειρήσεις Μαρίτα και Μπαρμπαρόσα. Ο Ανώτατος Διοικητής του Στρατού, φον Μπράουχιτς, εξέθεσε τα σχέδια της επιχείρησης Μαρίτα και υπολόγισε ότι η έναρξη της δεν θα ήταν πριν τις αρχές Μαρτίου, ενώ η διάρκειά της θα ήταν τρεις ως τέσσερις εβδομάδες. Αμέσως μετά μίλησε ο Χίτλερ και υποστήριξε ότι η επιχείρηση δεν μπορούσε να ξεκινήσει πριν από τις αρχές Μαρτίου και θα διαρκούσε ίσως μέχρι τέλος Απριλίου. Επομένως η γερμανική διοίκηση υπολόγιζε την διάρκεια της επιχείρησης Μαρίτα το λιγότερο τέσσερις και το περισσότερο οκτώ εβδομάδες. 

 

Όμως, τον Δεκέμβριο του 1940, τα γερμανικά σχέδια για τη Μεσόγειο ανατράπηκαν από την απόφαση του Ισπανού στρατηγού Φρανσίσκο Φράνκο να απορρίψει τα σχέδια για την επίθεση στο Γιβραλτάρ.Ως επακόλουθο, η γερμανική επίθεση στην Νότια Ευρώπη περιορίστηκε στην εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας. Η Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση εξέδωσε την Οδηγία Νο. 20 στις 13 Δεκεμβρίου 1940. Το έγγραφο περιέγραφε την Ελληνική εκστρατεία με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Μαρίτα» και αφορούσε σχέδια για την γερμανική κατοχή των βόρειων ακτών του Αιγαίου μέχρι τον Μάρτιο του 1941. Παράλληλα, περιείχε σχέδια για την κατάληψη ολόκληρης της ηπειρωτικής Ελλάδας, εφόσον αυτό κρίνονταν αναγκαίο. Η 12η Στρατιά έπρεπε να αναλάβει την διεξαγωγή της επιχείρησης. Η Στρατιά αυτή αποτελούνταν από πέντε Γενικές Διοικήσεις και 18 Μεραρχίες. 

 

Στις 25 Μαρτίου η Γιουγκοσλαβία προσχώρησε στο Τριμερές Σύμφωνο του Άξονα, εξασφαλίζοντας την κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητά της, αλλά και αποτρέποντας την διέλευση των γερμανικών στρατευμάτων από το έδαφός της. Επιπλέον οι Γερμανοί υποσχέθηκαν την παραχώρηση της Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της Νέας Τάξης στα Βαλκάνια.Κατά τη διάρκεια μίας έκτακτης σύσκεψης του επιτελείου του Χίτλερ μετά το αναπάντεχο πραξικόπημα ενάντια στην κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας στις 27 Μαρτίου 1941, εξεδόθησαν διαταγές για μελλοντική επίθεση στην Γιουγκοσλαβία, μαζί με αλλαγές στα σχέδια της επίθεσης εναντίον της Ελλάδας. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Γιουγκοσλαβία επρόκειτο να δεχθούν επίθεση στις 6 Απριλίου. 

 

Παράλληλα με τις στρατιωτικές προετοιμασίες, ξεκίνησαν κάποιες γερμανικές μεσολαβητικές προτάσεις για την λήξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Αυτές οι επαφές γίνονταν ανεπίσημα, κυρίως μέσω διαφόρων μεσολαβητών, διπλωματών τρίτων δυνάμεων και μυστικών υπηρεσιών και όχι μέσω των διπλωματών Ελλάδας και Γερμανίας. Οι επαφές που έγιναν με γερμανική πρωτοβουλία είχαν ως στόχο την συγκράτηση της προέλασης του Ελληνικού Στρατού στην Ήπειρο και το κέρδος πολύτιμου χρόνου για την προπαρασκευή της επιχείρησης Μαρίτα. 

 

Η Βρετανία δεσμευόταν να βοηθήσει την Ελλάδα από τη διακήρυξη του 1939, η οποία ανέφερε ότι σε περίπτωση απειλής της Ελληνικής ή Ρουμανικής ανεξαρτησίας, «…η Βρετανική κυβέρνηση δεσμεύεται να παράσχει άμεσα στην Ελληνική ή Ρουμανική κυβέρνηση […] κάθε δυνατή βοήθεια». H διακήρυξη αυτή δεν ήταν δεσμευμένη από καμιά συμμαχία μεταξύ των δύο χωρών για την εγγύηση της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας, παρά ήταν περισσότερο μια ηθική υποχρέωση για ενίσχυση της Ελλάδας σε περίπτωση επίθεσης από τρίτη δύναμη. Η πρώτη βρετανική προσπάθεια ήταν η ανάπτυξη μοιρών της RAF, υπό τη διοίκηση του Τζων ντ’ Άλμπιακ (John d’ Albiac), οι οποίες εστάλησαν τον Νοέμβριο του 1940. 

 

Στις 17 Νοεμβρίου του 1940 ο Μεταξάς πρότεινε στην Βρετανική κυβέρνηση την ανάληψη κοινής επιθετικής δράσης στα Βαλκάνια έχοντας τα ελληνικά προπύργια της Νότια Αλβανίας ως βάση των επιχειρήσεων ώστε να λήξη νικηφόρα ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος και να αποτραπεί η γερμανική επέμβαση. Αυτό όμως απαιτούσε την παρουσία στην Ελλάδα ισχυρής βρετανικής στρατιωτικής δύναμης. Η Βρετανία όμως ήταν επιφυλακτική απέναντι στην πρόταση του Μεταξά, καθώς η ανάπτυξη των απαιτούμενων στρατιωτικών δυνάμεων για την υποστήριξη του Ελληνικού σχεδίου θα έθετε σε κίνδυνο τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Κοινοπολιτείας στη Μέση Ανατολή. 

 

Ο Μεταξάς σταθερά απέρριπτε τις βρετανικές προτάσεις για αποστολή ανεπαρκών δυνάμεων από τον φόβο ότι αυτές θα προκαλούσαν τους Γερμανούς. Εκείνη την εποχή οι Βρετανοί ήταν ευχαριστημένοι με την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα. Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος δέσμευε ένα μεγάλο μέρος των ιταλικών δυνάμεων που ήταν χρήσιμες στο μέτωπο της Βόρειας Αφρικής, ενώ η πιθανή εμπλοκή των Γερμανών στα Βαλκάνια θα κατακερμάτιζε τα γερμανικά στρατεύματα και θα ελάττωνε τον κίνδυνο απόβασης τους στην Αγγλία. 

 

Κατά τη διάρκεια συσκέψεων των βρετανικών και ελληνικών στρατιωτικών και πολιτικών αρχηγών στην Αθήνα, από τις 13 ως 16 Ιανουαρίου 1941, ο στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος, επικεφαλής του Ελληνικού Στρατού, ζήτησε από τους Βρετανούς εννέα πλήρως εξοπλισμένες μεραρχίες και την αντίστοιχη αεροπορική υποστήριξη. Οι Βρετανοί απάντησαν ότι λόγω των υποχρεώσεών τους στο μέτωπο της Βορείου Αφρικής μπορούσαν να διαθέσουν άμεσα μία μικρή, συμβολική, δύναμη μικρότερη της μεραρχίας. 

 

Ο Βρετανός Αρχιστράτηγος Μέσης Ανατολής, Στρατηγός Άρτσιμπαλντ Oυέιβελ, ανέφερε στον Παπάγο ότι είχε εντολή από το Λονδίνο να προσπαθήσει να πείσει τους Έλληνες να δεχθούν την βοήθεια που τους δίνονταν. Η προσφορά αυτή απορρίφθηκε από τους Έλληνες οι οποίοι φοβήθηκαν πως η άφιξη μίας τέτοιας μικρής στρατιωτικής δύναμης θα επίσπευδε τη γερμανική επίθεση χωρίς να παράσχει σημαντική βοήθεια. 

 

Ο Oυέιβελ ένιωθε ανακουφισμένος που απορρίφθηκε η βοήθεια γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν υποχρεωμένος να σταματήσει την προέλασή του στο Τομπρούκ. Βρετανική βοήθεια θα ζητούνταν αν και εφόσον τα γερμανικά στρατεύματα διέσχιζαν τον Δούναβη από τη Ρουμανία προς τη Βουλγαρία. Ο Τσώρτσιλ επέμεινε στη φιλοδοξία του για τη δημιουργία Βαλκανικού Μετώπου με τη συμμετοχή της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας και διέταξε τον Άντονι Ήντεν (Anthony Eden) και τον Σερ Τζων Ντιλ (Sir John Dill) να αρχίσουν εκ νέου οι διαπραγματεύσεις με την Ελληνική κυβέρνηση. 

 

Στις 22 Φεβρουαρίου 1941 πραγματοποιήθηκε συνάντηση στην Αθήνα μεταξύ του Ήντεν και της ελληνικής ηγεσίας, παρόντων του Βασιλιά Γεωργίου, του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή, που διαδέχθηκε τον Μεταξά ο οποίος είχε πεθάνει στις 29 Ιανουαρίου. Στη τοποθέτησή του ο Κορυζής ρώτησε τον αριθμό και την σύνθεση των στρατευμάτων που θα μπορούσαν να στείλουν οι Βρετανοί για να ενισχύσουν τους Έλληνες εναντίον της γερμανικής εισβολής και επισήμανε ότι ακόμη και μόνη της η Ελλάδα θα πολεμούσε για την Μακεδονία. Στη συνέχεια μίλησε ο Ήντεν και υποστήριξε ότι το σύνολο των στρατιωτών που προορίζονταν για την Ελλάδα έφτανε τους 100.000 άνδρες. Αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν η απόφαση για την αποστολή της εκστρατευτικής δύναμης της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. 

 

Στις 3 Απριλίου, στη διάρκεια μίας συνάντησης μεταξύ των Βρετανών, των Γιουγκοσλάβων και των Ελλήνων, οι Γιουγκοσλάβοι υποσχέθηκαν να αποκλείσουν την κοιλάδα του Στρυμόνα σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης στο έδαφός τους. Στη διάρκεια της συνάντησης ο Παπάγος επεσήμανε τη σημασία μίας κοινής Ελληνο-γιουγκοσλαβικής επίθεσης εναντίον των Ιταλών όταν οι Γερμανοί θα επιτίθονταν στις δύο χώρες. Μέχρι τις 24 Απριλίου περισσότεροι από 62.000 στρατιώτες από την Κοινοπολιτεία (Βρετανοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, Παλαιστίνιοι και Κύπριοι) στάλθηκαν στην Ελλάδα, σχηματίζοντας το Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα (ΒΕΣ) ή «Δύναμη W», από τον διοικητή τους Αντιστράτηγο Σερ Χένρι Μέτλαντ Ουίλσον. (Sir Henry Maitland Wilson). Από αυτούς τους στρατιώτες, όμως, μόνο οι μισοί ήταν σε μάχιμες μονάδες. 

 

Προκειμένου να εισέλθει στη Βόρεια Ελλάδα ο Γερμανικός Στρατός ήταν υποχρεωμένος να διασχίσει την οροσειρά της Ροδόπης, η οποία διαθέτει λίγες κοιλάδες και περάσματα ικανά να επιτρέψουν την κίνηση μεγάλων στρατιωτικών μονάδων. Δύο περάσματα εντοπίστηκαν δυτικά του Κιουστεντίλ (Kyustendil) και ένα κατά μήκος των συνόρων Γιουγκοσλαβίας – Βουλγαρίας, μέσω της κοιλάδας του Στρυμόνα προς τα νότια. 

 

Ελληνικές συνοριακές οχυρώσεις προσαρμοσμένες στο ανάγλυφο και ισχυρά αμυντικά συστήματα κάλυπταν τους λίγους διαθέσιμους δρόμους. Οι ποταμοί Στρυμόνας και Νέστος διέσχιζαν την οροσειρά κατά μήκος των Ελληνοβουλγαρικών συνόρων και αμφότερες οι κοιλάδες προστατεύονταν από ισχυρά οχυρά, τμήματα της ευρύτερης Γραμμής Μεταξά. Αυτό το σύστημα από τσιμεντένια πολυβολεία και οχυρώσεις κατασκευάστηκε κατά μήκος των βουλγαρικών συνόρων στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και βασιζόταν σε παρόμοιες αρχές με αυτές που εφαρμόστηκαν στη Γραμμή Μαζινό. Η ισχύς της γραμμής επαφίονταν στη δύσκολη πρόσβαση που προσέφερε το ανάγλυφο προς τις οχυρωματικές θέσεις. 

 

Το ορεινό έδαφος της Ελλάδας βοηθούσε στη χάραξη μίας αμυντικής στρατηγικής και οι μεγάλοι ορεινοί όγκοι της Ροδόπης, της Ηπείρου, της Πίνδου και του Ολύμπου προσέφεραν πολλές πιθανότητες να σταματήσουν έναν εισβολέα. Όμως απαιτούνταν επαρκής αεροπορική κάλυψη ώστε να αποτρέψει τις αμυνόμενες επίγειες δυνάμεις από το να παγιδευτούν στα πολλά στενώματα. Αν και μία επιτιθέμενη δύναμη από την Αλβανία μπορούσε εύκολα να αναχαιτιστεί από σχετικά μικρό αριθμό στρατευμάτων τοποθετημένων ψηλά στην οροσειρά της Πίνδου, το νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας ήταν δύσκολο να προστατευθεί από μία επίθεση από τον Βορρά. 

 

Οι βρετανικές ενισχύσεις μαζί με τις ελληνικές δυνάμεις ήταν ανεπαρκείς για την άμυνα της Ανατολικής Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης. Στην πρώτη τοποθεσία το ασθενές σημείο ήταν το τμήμα του Μπέλες όπου η οχύρωση δεν είχε ολοκληρωθεί. Μια εχθρική ενέργεια από την κοιλάδα Στρούμνιτσα προς την Θεσσαλονίκη, δηλαδή στο τμήμα Μπέλες, θα υπερκέραζε ολόκληρη την οχυρωμένη τοποθεσία και θα απέκοβε από την υπόλοιπη Ελλάδα όλες τις δυνάμεις που μάχονταν στην Α. Μακεδονία και την Δ. Θράκη. Επομένως η εκκένωση της Γραμμής Μεταξά και η μεταφορά της άμυνας στην τοποθεσία Καϊμακτσαλάν-Βέρμιο-Αλιάκμονας (τοποθεσία Βερμίου) ήταν από στρατιωτική άποψη η πλέον ενδεδειγμένη. Όμως η εγκατάλειψη μεγάλου μέρους της Μακεδονίας- συμπεριλαμβανόμενης και της Θεσσαλονίκης- εκτός του ότι θα είχε σοβαρό ηθικό και ψυχολογικό αντίκτυπο στον ελληνικό πληθυσμό της περιοχής, συνδέονταν άμεσα με την στάση της Γιουγκοσλαβίας. 

 

Στις 22 Φεβρουάριου ο Παπάγος δέχτηκε την εκκένωση των ελληνικών στρατευμάτων από την περιοχή ανατολικά του Αξιού ποταμού και την μεταφορά τους στην τοποθεσία Βερμίου, στην οποία θα τάσσονταν και οι βρετανικές δυνάμεις, εφόσον όμως χανόταν κάθε ελπίδα συμμαχίας με την Γιουγκοσλαβία για την αντιμετώπιση της γερμανικής επίθεσης. 

 

Τα γερμανικά στρατεύματα συγκεντρώνονταν στη Ρουμανία και στις 2 Μαρτίου άρχισαν να κινούνται εντός της Βουλγαρίας. Καθώς η στάση της Γιουγκοσλαβίας δεν είχε αποσαφηνιστεί και οι Γερμανοί βρίσκονταν στην Βουλγαρία, ο Έλληνας Αρχιστράτηγος έκρινε ότι η εκκένωση ανατολικά του Αξιού ήταν άκαιρη και ασύμφορη. 

 

Οι Βρετανοί ηγέτες περιέγραψαν την συμπεριφορά του Παπάγου ως «αφιλόξενη και ηττοπαθή» και για να τον παρακάμψουν έπρεπε να στρατολογήσουν την βοήθεια του βασιλιά Γεωργίου Β΄, ο οποίος ήταν «ήρεμος αποφασιστικός και ήσυχος». Ο Ντίλ υποστήριζε ότι το σχέδιο του Παπάγου παρέβλεπε το γεγονός ότι τα ελληνικά στρατεύματα και το πυροβολικό ήταν ικανά να προσφέρουν μικρή μόνο αντίσταση. Οι Βρετανοί θεωρούσαν ότι η ελληνική αντιπαλότητα με τη Βουλγαρία, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία της Γραμμής Μεταξά, καθώς και η παραδοσιακές καλές σχέσεις με τους Γιουγκοσλάβους, άφηναν τα βορειοδυτικά σύνορα αφύλακτα σε μεγάλο βαθμό. 

 

Ο Γεώργιος Β΄ και ο πρωθυπουργός Κορυζής φοβούμενοι μία αρνητική αντίδραση των Βρετανών στην περίπτωση ασυμφωνίας, πίεσαν τον Παπάγο να βρεθεί μία λύση. Ο Παπάγος συμφώνησε αναγκαστικά να διχοτομηθούν οι διαθέσιμες δυνάμεις του με τρεις μεραρχίες και μία ταξιαρχία στην Γραμμή Μεταξά και τρεις μεραρχίες στην τοποθεσία Βερμίου. 

 

Στις 4 Μαρτίου ο Ντιλ και ο Παπάγος συμφώνησαν στο σχέδιο άμυνας και στις 7 Μαρτίου το σχέδιο επικυρώθηκε από τη Βρετανική κυβέρνηση. Την διοίκηση θα αναλάμβανε ο Παπάγος και οι Ελληνικές και Βρετανικές διοικήσεις θα αναλάμβαναν παρενοχλητικές ενέργειες στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας. Έτσι οι Βρετανοί μετακίνησαν τα στρατεύματά τους και κατέλαβαν μία θέση περίπου σαράντα χιλιόμετρα δυτικά του Αξιού, κατά μήκος της τοποθεσίας Βερμίου. Ο κύριος σκοπός κατάληψης αυτής της θέσης ήταν να αποτρέψουν την πρόσβαση στους Γερμανούς προς την Κεντρική Ελλάδα. Όμως η πιθανή διέλευση γερμανικών στρατευμάτων από το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας έκανε την παραπάνω τοποθεσία ακατάλληλη για άμυνα καθώς μια γερμανική ενέργεια στον άξονα Μοναστήρι- Φλώρινα θα απειλούσε όχι μόνο τα νώτα της τοποθεσίας Βερμίου αλλά και τα νώτα των Ελλήνων στρατιωτών που μάχονταν στην Αλβανία. 

 

Η γερμανική στρατηγική βασιζόταν στην τακτική του αστραπιαίου πολέμου (blitzkrieg), η οποία είχε αποδειχθεί επιτυχημένη κατά τη διάρκεια των εισβολών στη δυτική Ευρώπη και επιβεβαίωσε την αποτελεσματικότητά της κατά την εισβολή στη Γιουγκοσλαβία. Η γερμανική διοίκηση σχεδίαζε να συνδυάσει την επίθεση των πεζοπόρων στρατευμάτων και των τεθωρακισμένων με υποστήριξη από αέρος και να πραγματοποιήσει μία γρήγορη προέλαση στο εσωτερικό. Μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης η Αθήνα και το λιμάνι του Πειραιά θα αποτελούσαν τους επόμενους κύριους στόχους. Με την πτώση του Πειραιά και του ισθμού της Κορίνθου σε γερμανικά χέρια, η υποχώρηση και εκκένωση των βρετανικών και ελληνικών δυνάμεων θα θέτονταν σε κίνδυνο. 

 

Η Πέμπτη Γιουγκοσλαβική Στρατιά έφερε την ευθύνη άμυνας του νοτιοανατολικού συνόρου μεταξύ της Κρίβα Παλάνκα (Kriva Palanka) και της Ελληνικής μεθορίου, στην κοιλάδα του Αξιού έως το Κιλκίς. Κατά το χρόνο της γερμανικής επίθεσης τα γιουγκοσλαβικά στρατεύματα δεν ήταν πλήρως κινητοποιημένα και υστερούσαν σε σύγχρονο οπλισμό προκειμένου να είναι αποτελεσματικά. Μετά την είσοδο των γερμανικών δυνάμεων στη Βουλγαρία η πλειοψηφία των ελληνικών στρατευμάτων αποσύρθηκε από την Δυτική Θράκη. 

 

Οι ελληνικές και βρετανικές δυνάμεις που θα αντιμετώπιζαν την γερμανική επίθεση ήταν οι εξής: 

• Στην τοποθεσία Βερμίου βρισκόταν το Ελληνοβρετανικό Συγκρότημα W υπό τον Αντιστράτηγο Ουίλσον.
• Στην Δυτική Θράκη ήταν αναπτυγμένη η Ταξιαρχία Έβρου, η οποία υπάγονταν στο ΤΣΑΜ.[60]
• Στην Ανατολική Μακεδονία ήταν το Τμήμα Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας (ΤΣΑΜ) υπό τον Αντιστράτηγο Κωνσταντίνο Μπακόπουλο, αποτελούμενο από τις XVIII, XIV, VII Μεραρχίες Πεζικού, την XIX Μηχανοκίνητη Μεραρχία, την Ταξιαρχία Νέστου, το Απόσπασμα Κρουσίων και ένα ενισχυμένο τάγμα Πεζικού.
• Το Τμήμα Στρατιάς Κεντρικής Μακεδονίας (ΤΣΚΜ) υπό τον Αντιστράτηγο Ιωάννη Κωτούλα (αντικαταστάθηκε στις 8/4/41 από το Υποστράτηγο Χρήστο Καράσσο) με τις 20ή, ΧΙΙ Μεραρχίες Πεζικού και το X Συνοριακό Συγκρότημα (τρεις λόχοι).
• Το Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα (ΒΕΣ) υπό τον Αντιστράτηγο Ουίλσον το οποίο διέθετε το 1ο Αυστραλιανό Σώμα Στρατούθ[›] (6η Αυστραλιανή και 2η Νεοζηλανδική Μεραρχίες) και την 1η Βρετανική Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία.
• Η Βρετανική Βασιλική Αεροπορία (RAF) είχε πέντε σμήνη βομβαρδισμού και τρία σμήνη μονοκινητήριων καταδιωκτικών, συνολικά 99 αεροσκάφη, όμως μόνο τα 80 ήταν αξιόμαχα. H Ελληνική Βασιλική Αεροπορία (EBA) διέθετε 44 καταδιωκτικά, 46 βομβαρδιστικά και μερικά αναγνωριστικά.
• Οι Ελληνικές μονάδες στην Ανατολική Μακεδονία και στη Δυτική Θράκη αριθμούσαν 65.110 άνδρες, εκ των οποίων μόνο οι μισοί ήταν σε μάχιμες μονάδες. Επιπλέον ο διαθέσιμος οπλισμός ήταν ανεπαρκής και απαρχαιωμένος. Τα αντιαεροπορικά και αντιαρματικά πυροβόλα, όπως και τα διαθέσιμα βλήματα, ήταν λιγότερα από τα προβλεπόμενα, καθώς είχαν σταλθεί στο Αλβανικό μέτωπο. Επίσης τα πυρομαχικά για τα ελαφρά όπλα ήταν στο ένα τρίτο από τα προβλεπόμενα. Οι αξιωματικοί ήταν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό έφεδροι, ενώ υπήρχε έλλειψη σε επιτελικούς αξιωματικούς.
• Η δύναμη του κάθε τάγματος δεν ξεπερνούσε τους 500 άνδρες και πολλοί λόχοι διοικούνταν από ανθυπολοχαγούς που μόλις είχαν αποφοιτήσει από τις Σχολές τους ή ήταν έφεδροι. Τα μεταφορικά μέσα είχαν περιορισθεί στο ελάχιστο ενώ τα υλικά διαβιβάσεων ήταν ανεπαρκέστατα. Εξαίρεση ήταν η επαρκής επάνδρωση των οχυρών της Γραμμής Μεταξά σε έμψυχο δυναμικό, όπως και το εσωτερικό και εξωτερικό δίκτυο διαβιβάσεων αυτών των οχυρών.
• Σε πολύ χαμηλό επίπεδο μαχητικής ικανότητας ήταν και οι ελληνικές δυνάμεις στο Βέρμιο που δεν πρέπει να ξεπερνούσαν τους 15.000 μαχητές. Όμως, παρά αυτές τις αδυναμίες το ηθικό των ανδρών, και ιδιαίτερα αυτών που ήταν στα οχυρά και στις μονάδες προκαλύψεως, ήταν σε υψηλό επίπεδο. Οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις που αποτελούνταν από δεκατέσσερις μεραρχίες πεζικού, την Μεραρχία Ιππικού και την 21η Ταξιαρχία βρισκόταν στην Αλβανία. 

Στις 28 Μαρτίου οι ελληνικές δυνάμεις στην Κεντρική Μακεδονία, οι XII και 20ή Μεραρχίες Πεζικού, τοποθετήθηκαν υπό τη διοίκηση του Στρατηγού Oυίλσον, ο οποίος κατέστησε το αρχηγείο του βορειοδυτικά της Λάρισας. Η νεοζηλανδική μεραρχία έλαβε θέση βόρεια του όρους Όλυμπος ενώ η αυστραλιανή μεραρχία απέκλεισε την κοιλάδα του Αλιάκμονα μέχρι την οροσειρά του Βέρμιου. Η Βρετανική Βασιλική Αεροπορία συνέχισε να επιχειρεί από αεροδρόμια στην κεντρική και νότια Ελλάδα, όμως λίγα αεροσκάφη μπορούσαν να αποσταλούν στο θέατρο των επιχειρήσεων. 

 

Οι βρετανικές δυνάμεις βρίσκονταν σχεδόν σε πλήρη κινητοποίηση όμως ο εξοπλισμός τους ήταν περισσότερο κατάλληλος για πολεμικές επιχειρήσεις στην έρημο παρά στους απότομους ορεινούς δρόμους της Ελλάδας. Υπήρχε έλλειψη σε άρματα μάχης και αντιαεροπορικά όπλα και η γραμμές επικοινωνίας κατά μήκος της Μεσογείου ήταν ευάλωτες, καθώς κάθε νηοπομπή έπρεπε να πλεύσει κοντά από νησιά που τελούσαν υπό εχθρική κατοχή, παρά το γεγονός ότι το Βρετανικό Ναυτικό κυριαρχούσε στο Αιγαίο, Τα εφοδιαστικά αυτά προβλήματα επιτείνονταν από την περιορισμένη διαθεσιμότητα πλοίων και την περιορισμένη χωρητικότητα των ελληνικών λιμανιών. 

 

Η Γερμανική 12η Στρατιά, υπό τη διοίκηση του Στρατάρχη Βίλχελμ Λιστ (Wilhelm List), ήταν επιφορτισμένη με την εκτέλεση της Επιχείρησης Μαρίτα. Οι δυνάμεις που διέθεσε αυτή η Στρατιά για την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας ήταν: 

• Το XVIII (18o) Ορεινό Σώμα Στρατού (XVIII Gebirgskorps) υπό τον Αντιστράτηγο Φραντς Μπέμε (Franz Böhme), αποτελούμενο από τη 2η Μεραρχία Πάντσερ (Τεθωρακισμένη Μεραρχία), τις 5η και 6η Ορεινές Μεραρχίες, το 125ο Ανεξάρτητο Ενισχυμένο Σύνταγμα Πεζικού, και την 72η Μεραρχία Πεζικού.
• Το XXX (30ό) Σώμα Στρατού, υπό τον Αντιστράτηγο Ότο Χάρτμαν (Otto Hartmann) αποτελούμενο από τις 164η και 50ή Μεραρχίες Πεζικού.
• Το XL (40ό) Σώμα Πάντσερ (Τεθωρακισμένο Σώμα Στρατού), υπό τον Αντιστράτηγο Γκέοργκ Στούμμε (Georg Stumme), αποτελούμενο από την 9η Μεραρχία Πάντσερ (Τεθωρακισμένη Μεραρχία), την 73η Μεραρχία Πεζικού και το Mηχανοκίνητo Σύνταγμα LSSAH (Leibstandarte SS Adolf Hitler) (αργότερα προστέθηκε και η 5η Μεραρχία Πάντσερ).
• Ως εφεδρεία υπήρχε μια Μεραρχία Πεζικού στην περιοχή της Φιλιππούπολης.
• Το VIII Αεροπορικό Σώμα υπό τον Βόλφραμ φον Ρίχτχοφεν με περίπου 490 αεροσκάφη.
• Οι γερμανικές μονάδες, που αποτελούνταν από περίπου 180.000 άνδρες, ήταν άριστα εξοπλισμένες και οργανωμένες. Μετά τις νίκες της Βέρμαχτ στην Πολωνία και στην Γαλλία το ηθικό τους ήταν υψηλό. Το σύνολο του Μηχανικού, Πυροβολικού, Αντιαεροπορικών και άλλων μέσων της Στρατιάς διατέθηκαν για την εκστρατεία κατά της Ελλάδας. Οι τεθωρακισμένες μονάδες, παρά την πρόσφατη μείωση των διατιθέμενων αρμάτων από 258 κατά μέσο όρο σε 150 ή και λιγότερα ανά μεραρχία, είχαν καλύτερης ποιότητας άρματα αλλά και καλύτερο επίπεδο διοίκησης έναντι των αντιπάλων τους. Συνολικά ο αριθμός των αρμάτων μάχης που διέθεσε η 12η Στρατιά ήταν 501.
• Στις αεροπορικές δυνάμεις μπορούσαν να συνδράμουν, μετά την μεταπολίτευση στην Γιουγκοσλαβίας, ο 4ος Αεροπορικός Στόλος ανεβάζοντας τον αριθμό των διατιθέμενων αεροσκαφών εναντίον της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας σε 1.000, κάνοντας απόλυτη τη γερμανική αεροπορική υπεροχή. 

Το Γερμανικό σχέδιο επίθεσης και η συγκέντρωση 

 

Το γερμανικό σχέδιο επίθεσης διαμορφώθηκε βάσει της εμπειρίας που απέκτησε ο Γερμανικός στρατός στη Μάχη της Γαλλίας. Η στρατηγική του βασιζόταν στη δημιουργία ενός αντιπερισπασμού στο Αλβανικό μέτωπο, αποδυναμώνοντας τις δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού από την άμυνα των γιουγκοσλαβικών και βουλγαρικών συνόρων. 

 

Χρησιμοποιώντας την τακτική της προώθησης τεθωρακισμένων σχηματισμών προς τα περισσότερο αδύναμα τμήματα της αμυντικής γραμμής, η διείσδυση προς την εχθρική περιοχή θα ήταν ευκολότερη και δεν θα απαιτούσε τη χρήση των γερμανικών τεθωρακισμένων μονάδων πίσω από τις δυνάμεις του πεζικού. Μόλις το αδύναμο αμυντικό σύστημα της Νότιας Γιουγκοσλαβίας κατέρρεε από την επέλαση των γερμανικών τεθωρακισμένων μονάδων, η Γραμμή Μεταξά θα υπερκεράζονταν από τις ταχύτερα κινούμενες δυνάμεις που θα προήλαυναν προς το νότο από τη Γιουγκοσλαβία. Η κατοχή του Μοναστηριού και της κοιλάδας του Αξιού, που οδηγούσε προς τη Θεσσαλονίκη, κρίνονταν απαραίτητη για μία τέτοια στρατηγική. 

 

Το πραξικόπημα στη Γιουγκοσλαβία οδήγησε σε ξαφνική αλλαγή του σχεδίου επίθεσης και έφερε τη Δωδέκατη Στρατιά αντιμέτωπη με μία σειρά δύσκολων προβλημάτων. Σύμφωνα με την Οδηγία Νο. 25 της 28ης Μαρτίου, η 12η Στρατιά έπρεπε να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της με τέτοιο τρόπο ώστε μία ταχυκίνητη δύναμη να μπορεί να επιτεθεί προς το Βελιγράδι μέσω του Νις. Με μόνο εννέα μέρες από την ημέρα της επίθεσης κάθε ώρα ήταν σημαντική και κάθε νέα συγκέντρωση των στρατευμάτων χρειαζόταν χρόνο για να οργανωθεί. Το βράδυ της 5ης Απριλίου όλες οι επιθετικές δυνάμεις που προορίζονταν να επιτεθούν στην Νότια Γιουγκοσλαβία και στην Ελλάδα είχαν συγκεντρωθεί. 

 

Το ελληνικό σχέδιο άμυνας 

 

Στην Ανατολική Μακεδονία το ΤΣΑΜ είχε ως αποστολή να αμυνθεί στην οχυρωμένη τοποθεσία Μπέλες-Νέστος ποταμός. Όταν εξαντλούνταν κάθε προσπάθεια άμυνας στην παραπάνω τοποθεσία οι ελληνικές δυνάμεις έπρεπε να συμπτυχθούν, ανάλογα με τις συνθήκες, αρχικά προς τη Θεσσαλονίκη και στην συνέχεια προς τα δυτικά του Αξιού ή προς την Καβάλα και την Αμφίπολη Σερρών με σκοπό να μεταφερθούν δια θαλάσσης σε άλλα μέρη για την συνέχιση του αγώνα. Η αποστολή του Συγκροτήματος Κρουσίων ήταν να καταλάβει την τοποθεσία Κρουσίων και να απαγορεύσει την εχθρική προέλαση προς την Θεσσαλονίκη σε περίπτωση διάρρηξης της τοποθεσία Μπέλες. 

 

Στην Δυτική Θράκη η Ταξιαρχία Έβρου έπρεπε να αμυνθεί κατά μήκος των βουλγαρικών συνόρων, ανατολικά της λίμνης Βιστωνίδας, και να επιδιώξει την εξασφάλιση του προγεφυρώματος Πυθίου. Αν δεν μπορούσε να διατηρήσει το προγεφύρωμα θα έπρεπε να συμπτυχθεί προς το τουρκικό έδαφος. 

 

Η αποστολή του Ελληνοβρετανικού Συγκροτήματος W ήταν να απαγορεύσει την εχθρική προσπάθεια προέλασης δυτικά και νότια της τοποθεσίας Καιμακτσαλάν-Βέρμιο-ποταμός Αλιάκμων. 

 

Η επίθεση στην Ανατολική Μακεδονία και την Δυτική Θράκη 

 

Στις 05:30 το πρωί της 6ης Απριλίου ο Γερμανός πρεσβευτής στην Ελλάδα, πρίγκιπας Έρμπαχ, επέδωσε στον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή διακοίνωση, στην οποία αναφέρονταν οι λόγοι της γερμανικής επίθεσης. Η διακοίνωση έλεγε πως η κυβέρνηση του Ράιχ έδωσε διαταγή στα στρατεύματά της να εκδιώξουν τις Βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις από το ελληνικό έδαφος. Κάθε αντίσταση στις Γερμανικές Ένοπλες Δυνάμεις θα συντρίβεται αδιακρίτως. Ο Κορυζής απάντησε στον Γερμανό πρεσβευτή ότι η Ελλάδα θα αντισταθεί στην γερμανική επίθεση και δεν θα υποταχθεί αμαχητί. Νωρίτερα, στις 05:15, τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στο ελληνικό και γιουγκοσλαβικό έδαφος ταυτόχρονα.

 

απόσπασμα από ΕΔΩ

ΠΑΡΚΙΝΣΟΝ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων
 

Το πάρκινσον ασθένεια τρομακτικότερη
Καμία άλλη δεν είναι σοβαρότερη 

Κρατάει χρόνια και δεκαετίες 

 

Ο ασθενής υφίσταται δοκιμασίες 

Και η οικογένεια οικονομικές και άλλες 

θυσίες 

 

Δημιουργεί στον ασθενή παράπλευρες ασθένειες 

Η ακινησία αιτία για παθογένειες 

Ασθένεια προς το παρόν αγιάτρευτη 

 

Τα φάρμακα βελτιώνουν τον ασθενή 

αλλά την αιτία την αφήνουν άθικτη 

το Πάρκινσον έχει επεκταθεί  

 

Νόσος έγινε κοινωνική 

όμως η πολιτεία στην αντιμετώπισης  

της καθυστερεί 

 

Τα αίτια της είναι στον εγκέφαλο 

Το νευρικό σύστημα είναι εύθραυστο 

Κρατάει χρόνια προς το χειρότερο εξελισσόμενη 

 

Στον σύγχρονο κόσμο λίαν διαδεδομένη 

Ούτε άνθρωπος ο παρινσοπαθής ούτε ζώον 

ον ελαττωμένης ευθύνης, αθώος 

 

Συνεχώς και με την ώρα της ημέρας αλλάζει ρυθμό 

Άλλοτε ξυπνάει ευδιάθετος και άλλοτε σκυθρωπός

Επαψε να χαμογελάει 

 

Την περισσότερη ημέρα κοιμάται 

Και συχνά τα ξαγρυπνάει 

Αρχίζει με τρόμο και κινητικά προβλήματα 

 

Με εξαίρεση μικρά διαλείμματα 

Συχνά πέφτει και παθαίνει χτυπήματα 

Τα παθήματα της όμως δεν γίνονται μαθήματα 

 

Την περπατούρα δεν τη χρησιμοποιεί 

Απείθαρχη το διακινδυνεύει και επιχειρεί  

Στο ΚΑΤ πήγε για νοσηλεία 

 

Εξετάσεις κάνει για την παραμικρή αιτία 

Ζει με την πολυφαρμακεία 

Σκορπάει τα πράγματα στο πάτωμα λόγω της ασθενείας 

 

«Ες γήν φέρειν» λόγω της νευρικής αδυναμίας 

Δυσχέρεια στην προφορά και στην επικοινωνία 

Σε προχωρημένο στάδιο επηρεάζει και την ομιλία 

 

Τώρα πάσχει και από βαρηκοΐα 

Ίσως το Πάρκινσον να είναι η αιτία; 

Δημιουργεί παράπλευρες ασθένειες και δυσκινησία 

 

Στο σπίτι κινείται μόνη της με καροτσάκι 

Έξω χρειάζεται συνοδό να την «τσουλάει» 

Βηματίζει με μεγάλη δυσκολία 

 

Μερικές στιγμές στυλώνει το πόδια 

σε πλήρη ακινησία, 

Μέχρι ο εγκέφαλος να δώσει εντολή 

Γιατί δυσλειτουργεί 

 

Φοβερό παρουσιάζει προσωπείο 

Συχνά κλαίει και ποτέ δεν γελάει ούτε με αστείο 

«πρέπει γρήγορα να φύγω» μας λέει  

και η καρδιά μας κλαίει  

 

Ένα άτομο δυστυχισμένο  

Από τη μοίρα χτυπημένο 

Από κάθε δραστηριότητα παρατραβηγμένο 

 

Από χαρά αποτραβηγμένη 

Η υπερδραστήρια Γοργόνα σε θάλασσα φουρτουνιασμένη 

Ακουμπισμένο συνεχώς στο τραπέζι το κεφάλι 

 

Δεν συμμετέχει σε συζητήσεις που κάνουν άλλοι 

Αδιαφορεί για κάθε εργασία 

Περιορισμένη έχει επικοινωνία 

 

Κίνδυνος να την αφήσεις μόνη 

Μπορεί να δημιουργήσει καταστάσεις επικίνδυνες 

Φωτιά το σπίτι να το κάψει 

Το καμινέτο αν ανάψει ή ανοιχτό αφήσει μάτι 

Άτομο μειωμένης ευθύνης η λέαινα εκ Δελφών  

Φοβισμένη έχει τώρα γίνει  

 

Συχνά ξεσπάει σε νευρικές κρίσεις  

Η οξύνοια της έχει ατονήσει 

Τις σκέψεις της μετά δυσκολίας μεταδίδει 

Όλα τα συστήματα δυσλειτουργούν 

Η αρρώστια τα έχει απορρυθμίσει 

 

Όταν ο εγκέφαλος απορρυθμιστεί 

Το άτομο δυστυχεί και "ρετάρει" 

Αυτό την καρδιά σου τη ραγίζει και τη σπάει 

 

Μελαγχολία επικρατεί σε όλο το σπίτι 

Προσποιείσαι τον θεατρίνο να την ενθαρρύνεις 

Αλλά το κέφι της κάθε μέρα φθίνει

 

Με πορεία καθοδική κατρακυλάει  

Προς το χάος πάει 

Μερικές φορές πνίγεται από το φαγητό 

Σαν να της κόλλησε κάποια βδέλλα 

Οταν σκέφτεσαι τι θα προκύψει; σε πιάνει τρέλα! 

 

Αρκετά καθημερινά πράγματα τα έχει λησμονήσει 

Ενώ για την τάξη ήταν σχολαστική τώρα έχει αδιαφορήσει 

Ο εδώ γιος της νέα θέλει να την κάνει 

Και σε γιατρούς την γυροφέρνει να την γιάνει 

 

Καθημερινά και νέα συμπεριφορά 

Της αρέσει η ανθρώπινη συντροφιά 

Την αισθάνεται την αγάπη και την αποζητάει 

 

Σήμερα όλοι είναι απασχολημένοι 

κανείς τον άλλο δεν κοιτάει 

Μηδέ εξαιρουμένου και του γράφοντος 

Τσιγκούνηδες στο χρόνο υπέρ του πάσχοντος 

 

Το σπίτι δυσλειτουργεί αλλά δεν πειράζει 

Όσο εκείνη ζει ας τα... σπάζει 

Όλων η προσοχή στραμμένη σε εκείνη 

 

Τέρμα επί δεκαετία το ταξίδι 

Τέρμα οι γιορτές τέρμα και τα πανηγύρια 

Πάντα στον 65χρονο βίο μας απολαμβάναμε εν τω μέτρω των δυνάμεων μας τα πάντα  

 

Ποτέ δεν εκδήλωσε ζηλοτυπία 

Τώρα τελευταία μου ελέγχει κάθε απουσία 

Σ’ αυτήν την ηλικία υποψίες βάζει ναι για... απιστία 

Τη δικαιολογώ γιατί απάνω μου κρέμεται με αγωνία 

 

Ο γιός της φάρμακο υποσχέθηκε να της φτιάξει γιατριό της 

Αυτό όμως είναι μακριά, η Μητέρα Φύση κρύβει το σκοπό της 

Όλων μας έχει την ΑΓΑΠΗ

 

(4/4/25) 

 

* Αμφικτύων ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης 

Συγγραφέας, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών 

amphiktyon@gmail.com

http://amphiktyon.blogspot.com/

http://amphiktyon.org